Hamile bir kadının karnında ikiz iki bebek konuşuyor, biri imanlı diğeri imansız.

İmansız:
Doğumdan sonra bir hayat var deniyor. Sen doğumdan sonraki hayata inanıyor musun?
İmanlı:
Tabiî ki, doğumdan sonra bir hayat olduğunu haber veren oldu, doğumdan sonra olacaklara hazır olmalıyız, burada iyice güçlenmeliyiz.

İmansız:
Bunların hepsi saçmalık! Doğumdan sonra hayat falan yok!...Yani doğumdan sonraki hayati düşünebiliyor musun? Gidip gelen mi var? Onun bunun söylemesi geçersizdir.
İmanlı:
Her şeyi tam detaylarıyla bilmiyorum, ama orada ışık, sevinç olacakmış… Mesela kendi ağzımızla yemek yiyebilecekmişiz.

İmansız:
Bu da çok komik! Bizim kendi göbek bağımız var, onun sayesinde besleniyoruz… ve oradan hiç kimse geri gelmedi! Buradan başka hayat yoktur.
İmanlı:
Hayır! Ben doğumdan sonraki hayatın tam olarak nasıl olduğunu bilmiyorum, ama bilinen bir şey var, biz göbek bağı ile yaşıyoruz. Bu göbek bağının sahibi olmalı. Buna anne deniyor. Doğumdan sonra anneyi göreceğiz ve o bizimle ilgilenecek.

İmansız:
Anneye mi? Sen anneye mi inanıyorsun? Bunların hepsi hurafe bırak şu geri kafalı olmayı, modern ol!
İmanlı:
O her zaman, o bizim etrafımızda, biz onunla yaşıyoruz. O olmasa biz nasıl oluruz ki?

İmansız:
Yeter bu saçmalıklar, ben gözüme inanırım, ben anne falan görmedim, olmayan görülmeyen şeye nasıl var denilir ki?
İmanlı:
Benim böyle bir hayata inanmış olmamın ne zararı olur ki? Böyle bir hayat varsa ona hazırlanmış olurum. Sen hazırlanmazsan orada hazırlıksız yakalanacağın için perişan olursun. Annem söyledi: Peygamberimiz, (insanlar uykudadır, öldükten sonra uyanacaklar ve yeni bir hayat başlayacaktır) buyurmuş. Sen hazırlıklı olmazsan olma, ben o hayata hazırlanıyorum.